Grunberg als syndroom van Links

De voetnoten die Arnon Grunberg dagelijks in de Volkskrant achterlaat zijn als een schuifluikje dat zicht biedt op de ziel van getormenteerd links. Leedvermaak en afschuw strijden dan om voorrang. Leedvermaak bij de constatering dat links niet langer in staat lijkt haar emoties aan de redelijkheid te toetsen, afschuw bij de gedachte dat ons weldenkend bestuur en de slippendragende media in Grunberg nog altijd een spreekbuis erkennen.

Op zaterdag 11 februari meldt onze gevierde schrijver het volgende: “Lang had extreemrechts het monopolie op vaderlandsliefde. Nu vind ik vaderlandsliefde smerig, maar dat helpt niet“ … “Er zijn ook mensen die anale seks smerig vinden, maar mensen die daarvan houden gaan er ook gewoon mee door, ook al zijn er hele bevolkingsgroepen tegen anale seks. Het wordt tijd dat weldenkende mensen zich anaal laten ontmaagden voor zover dat niet al is gebeurd, oftewel: vaderlandsliefde bedrijven“ … “Wie Nederland haat en veracht, ondersteunt Geert Wilders, de grote verachter van Nederland. Wie van Nederland houdt, bestrijdt Geert Wilders. Zo eenvoudig is het vandaag“

In de ontbrekende stukjes lezen we nog dat Wilders Trump is en dat hij Poetin dient. Ik liet dat achterwege, wij wisten het al. Mij gaat het bij dit excrement enerzijds om de constatering dat 'rechts', nu het hier en daar wat punten scoort, deze kosmopolitische verzetsstrijder van alle zinnen beroofd lijkt te hebben; zo groot is de weerzin tegen die koppen dat alleen een 'anaalogie' toereikt om uitdrukking te geven aan zijn schuimende walging. Anderzijds vrees ik dat instemmende lezers voor niets met een pijnlijke aars achterblijven omdat de vaderlandsliefde die Grunberg hun opdringt het omgekeerde behelst en bovendien niets met Nederland van doen heeft.

Dat links erin geslaagd is vele juridische en maatschappij-relevante begrippen te koppelen aan hun antoniem draagt niet bij aan de duiding van Grunbergs opdracht. Fascisme heet nu antifascisme, tolereren moeten we intolerantie en antidiscriminatie houdt in dat gekleurde mensen niet als mens, maar als kleurling behandeld worden. In dat licht plaatst Grunberg ook zijn vaderlandsliefde: want wie – net als Wilders – houdt van de Nederlandse cultuur, taal, geschiedenis en gewoonten die haat Nederland. Maar wie vaderlandsliefde smerig vindt en het land wil openstellen voor iedereen, dus ook voor hen die vijandig staan tegenover de Nederlandse gewoonten, die houdt juist van Nederland.

Grunberg en z'n kontebonkers erkennen God noch gebod. Ze hangen een totalitair humanisme aan dat radicaal egaliseert en het nationaal-cultureel erfgoed onder een dikke laag kosmopolitisch beton stort tot uiteindelijk een reusachtige parkeerplaats overblijft waarop tentenkampen worden ingericht voor hen die echt van Nederland houden. Bij steeds meer Nederlanders groeit dit besef, bewust of onbewust. Grunberg, wiens boeken we graag lazen, blijkt een nihilistisch aarsgat. Onze linkse politici, die het beste met ons voor hadden, blijken ons te haten omdat we wit, zwart en rechts, of individualist zijn. Links heeft een omgekeerde wereld gecreëerd die inhumaan en onleefbaar is.

Het zij zo. Echter, in het licht van de recente ontwikkelingen is er één ding dat ik van ganser harte hoop, en dat is dat geborneerd links uiteindelijk de grondslagen van de democratie zal respecteren en plaats maakt. Want in de woorden van J. F. Kennedy: those who make peaceful revolution impossible, will make violent revolution inevitable.