De linkse microkosmos

Hoe onoverbrugbaar breed de kloof met links geworden is werd de afgelopen maanden pijnlijk duidelijk na de brexit en de verkiezing van Donald Trump. Een onbeteugelde boosheid maakte zich meester van het Samaritaanse smaldeel. Wie had het gewaagd de deur van de ivoren toren open te zetten? Waarom overstemde straatrumoer de bovenzinnelijke klanken waarmee de ruimte gevuld hoort zijn? Te wapen! fascisten aan de poort!

Nu is de tegenstelling tussen links en rechts van alle tijden, maar in mijn beleving draaide die tot de jaren negentig toch vooral om de vraag hoe al die prachtige progressieve ideeën te financieren. Moest het bedrijfsleven worden uitgekleed of zouden we de inkomstenbelasting naar 100% tillen, zoals de PSP wilde? Evenwel waren beide kampen het erover eens dat de koek eerst verdiend moest worden voor je hem kon verdelen, om het met de woorden van Wouter Bos te zeggen.

Dat ordinair boekhoudkundige speelt nu veel minder een rol. In de beleving van links 'is geld er gewoon' en om eraan te komen is enkel 'vernieuwende politiek' nodig. “Eerst mensen, dan cijfers” zegt GroenLinks onomwonden en ze heeft dat inzicht inmiddels uitgebreid naar klimaat en milieu. Bovendien, wie zijn wij om aanspraak te kunnen maken op dit stukje grond waar toevallig de welvaart is? Iedereen heeft daar recht op! Open minds en open borders want uiteindelijk willen we allemaal hetzelfde en zijn we allemaal van goede wil. Toen was het halen nu is het brengen. We moeten eerlijk delen want deze sterke schouders hebben een ereschuld in te lossen. En zo voort en zo verder, vooral omlaag.

Links is volkomen losgezongen van de realiteit. Het links universum is een gecapitonneerde kamer waar Asha ten Broekes hun eigen wereldjes borduren en waar de enig overgebleven ongelijkheid nog bestaat in het biologische verschil tussen man en vrouw. Maar ook daaraan wordt gewerkt door jongetjes als meisjes op te voeden en de gendervariëteit zo ver op te rekken dat straks niemand meer weet wat-i met z'n geslacht aan moet; het post-gender tijdperk staat op aanbreken. Links heeft haar droomwereld aangekleed als werkelijkheid en het resultaat is een ridicule maar o zo gevaarlijke travestie.

Gevaarlijk omdat men oprecht denkt dat deze totalitaire vorm van altruïsme en gelijkheid ook door de rest van de mensheid wordt gedeeld. Het tegendeel is waar. Een ruime meerderheid gaat voor het eigen belang en de eigen cultuur. En dat het Westen zich daarbij zonder slag of stoot laat nemen, des te beter. Maar wie daartegen waarschuwt, wie daartoe aan de poort van de ivoren toren rammelt – zelfs met een democratisch verkregen mandaat op zak – die is een fascist. “Maybe we have too much democracy” was een reactie in de Amerikaanse media op Trumps overwinning, want een democratie met zo een uitkomst is natuurlijk geen democratie.

Voor links heeft de democratie afgedaan, ze speelt het spel nog pro forma mee maar het liefst zouden de Amerikaanse Democraten samen met Europees links een dictatuur instellen om ons, het volk, te beschermen tegen alle kwaad, maar vooral tegen alle kwade ideeën. Gelijk socialistische voorgangers als Stalin, Mao, Pol Pot, Castro en zo nog een paar. Ik kan me goed voorstellen dat menig rechtsmens met weemoed terugdenkt aan figuren als Joop den Uyl, die tegen massa-immigratie waren en de koek verdeelden onder 'behoeftige' landgenoten. Maar Den Uyl was dan ook een racist, naar de huidige linkse maatstaf gemeten.